See you soon Keele

Dat is het dan. 22 september 2015-21 januari 2016. 4 maanden. 17 weken. 120 dagen. En dan pats boem, zomaar voorbij. Vandaag land ik weer op Nederlandse bodem: HOME! Daar houdt het dan wel weer even op, zou je denken….. but that’s the question. Na een super Kerstvakantie thuis bij papa en mama (wat was het heeeerlijk om weer gewoon een bruine boterham (en dan echt bruin, niet zo’n slap sandwichbread die je in de Engelse supermarkt koopt voor 2 pond – 3 euro!! - 6,60 GULDEN!!!) met Hollandse kaas. Want ook al weten velen van jullie dat mijn hart ligt in het land waar ik geboren ben, bij papa en mama is toch wel het échte thuis. De vakantie was volgepland met allemaal leuke dagtripjes, uitstapjes, borrels, koffiedagen, bijkletsen met vriend(inn)en, dus de dagen vlogen voorbij. Eerste Kerstdag waren we met z’n vieren (en the box) thuis want Anna was bij Rory. Begin met deze box VOORAL 2 dagen van tevoren met de preparations, pak niet een gloeiendheet bakblik vol vast met je blote hand én eet liever geen toetje met slagroom als je een lactose intolerantie denkt te hebben want dán gaat het niet helemaal goed….. Allemaal weer opgelost, we leven nog dus DOOORRRR met de feesten en partijen. Tweede Kerstdag vierden we bij Tom en Marjolein met de hele familie behalve Eef en Plinío die in Brazillië waren en we kookten in groepjes allemaal verschillende gangen (I must say, die Paddo bouillon en hertenbiefstuk staken er wel met kóp en schouders bovenuit natuurlijk! ;p) – het was allemaal heerlijk! Derde Kerstdag hadden we een lekker chilldagje (to be fair: de enige deze vakantie) om vervolgens door te gaan met mama’s nowhere-near-50th birthday party. NOWHERE NEAR dus… volgend jaar pas! De 28e werd ook Madelief 21, dus op 30 december reed ik met de grote bak naar Barendrecht voor een onwijs gezellig en lekker 21 diner: Reunited! Mijn feestgewoonten uit Keele werden rustig doorgezet door op oud en nieuw even aan Wageningen te laten weten dat ik er weer was! Eerst met vriendinnen bij Carlijn (Thanks again!!), vuurwerk op de markt en als afsluiter een kléin feestje in de Junushof… Ik hoor het mama al zeggen: vroegaaaah – JA, vroeger was alllllles anders!

Waar bij vriendinnen uit Engeland dagelijks snapchats voorbij kwamen met “revision”, “studying”, “articles articles articles” kwamen deze woorden helaas NIET in mijn vocabulair voor deze weken (wat uiteraard enige stress opleverde toen we weer in Engeland waren, maar ja: priorities!). Toen het normale leven voor de Nederlanders onder ons weer begon op school en werk, had ik nog even een paar dagen de tijd voor een bezoekje aan de tandarts, ortho en – oh toch – eens een keer te beginnen met studeren. Gelukkig had ik pas 8 essays en portfoliostukken geschreven, dus daar kon er makkelijk nog eentje bij over disabilities- lekker wegtypen, tick the box EN DOOR! Want waar de meesten maar 1 tentamentje hadden, mocht ik er lekker 3 maken – lof it. Dus ik vloog terug naar Engeland om daar elke dag van 10-6 met Bo en Nina in Silent Study (in de bieb) te zitten om maar te stampen stampen stampen. En of we daar asjeblieft geen geluid bij wilden maken, want dan werd security gebeld. Oh en trouwens, ook liever geen hot foods, want dat stinkt zo voor de medemens. Maar gelukkig patrouilleerde de beveiliging wél om het half uur het gebouw, dus met een veilig gevoel zat je daar wel….. Engelsen! Anyway, het eerste tentamen hoefde ik maar 15% te halen voor een 6 omdat ik al 65% voor mijn essay had.. Nu denkt iedereen natuurlijk easy peasy, in the pocket! MAAR, zo makkelijk is dat niet. 40% hier staat zo ongeveer gelijk aan 65% in Nederland, waarbij je dus net het vak haalt. Je krijgt ook niet gewoon normale vragen zoals bij ons, maar een stuk of 7 hele specifieke vragen waar je er twee uit moet kiezen om een essay van 700 woorden over te schrijven: On the spot – verzin maar iets leuks! Bedenk jij maar eens 700 woorden over de vraag “ Wat is een stereotype?”. Je snapt het wel, ik was REDELIJK gestrest. Het ging natuurlijk uiteindelijk prima, en die 15% moet echt wel gelukt zijn, maar het blijft toch een puntje! Het tweede tentamen dat ik inleverde was mijn criminologie tentamen waar ik gelijk het cijfer van kreeg. Om mezelf zover te krijgen om nou ein-de-lijk op die verzendknop te drukken duurde wel even, maar uiteindelijk had ik daar 81% voor (Rond de 8,5-9 in Nederland – we’re on a roll!). Waar de bieb langzaam leger en leger werd omdat iedereen klaar was met de tentamens mocht ik er nog eentje doorheen knallen: psychologie. Blijft leuk, je denkt dat je het allemaal al weet en dat is dan helaaaaas niet the case, maar ook hierover ben ik wel positief! Toen kwam het moment voor het echte afscheid. Op zaterdag ging ik al met Audrey (Australië), Rachel (Canada) en Zizie (Nigeria) uit eten nog voor hun 21e en 22e verjaardagen. Op zondag gingen we met de hele topfloor van Horwood K (+ Zoe van de 2nd floor), de halls waar ik woonde, naar Lindsay bar om nog één keer met z’n allen te eten – want as you know, we hebben zelf geen eettafel of stoelen dus om nou weer zoals gewoonlijk met z’n allen op de grond in de gang te zitten was ook zo ongezellig geweest. Maandag was de laatste volle dag in Keele, lekker in mijn tweede huis de bieb, en ’s avonds gingen Bo, Michelle en ik even gauw wat eten in de KPA – the place where it all started! Dat “even” werd toch wel iets langer, want de verhalen van thuis werden op tafel gegooid (ze komen allebei uit Bergen, en we hebben heel veel gemeenschappelijke vrienden van het Murmellius… the good old days!). ’s Avonds dus nog even stressen voor mijn tentamen, en toen proberen te slapen. De volgende dag moest ik vóór 9 uur mijn kamer uit zijn. Wie wordt er nou in vredesnaam zo vroeg wakker op een normale dag – ik normaal niet hoor! Maar anyway, na het inleveren van mijn sleutels (ik had er inmiddels 2 aangezien ik heeeel misschien mijn sleutels in Nederland was vergeten en daar precies achter kwam op het moment dat mama me afzette op Schiphol), was het einde toch wel echt daar. Heel veel hugs, good byes, maar vooral see you soons verder, vertrok ik met de taxi naar Stoke (als je nog eens naar Engeland gaat, dit is NIET the place to be). Ik werd heel per ongeluk uit de taxi gezet bij Emma Bridgewater, die heel per ongeluk ook SALE hadden, dus met een boodschappenlijstje uit Nederland en een mega tas extra bagage verder kon ik op weg naar Bath. De bus deed er even een uurtje extra over om te vertrekken maar uiteindelijk na 7 uur reizen kwam ik aan bij the Overeynders (even een kleine recap: Amanda was lerares op onze basisschool en al gauw een vriendin van mama, Rowan is half Nederlands en was het vaste rugby maatje van papa, Martha een vriendin van mij en Elsbeth het beste vriendinnetje van Floor) die klaar zaten met the very famous door Amanda zelfgemaakte, in huize Overeynder ook wel bekend als, “Marije’s Meringue” – 100% try before you die material. De volgende dag trok ik mijn nette rokje aan (eigenlijk die van Anna haha), bloesje, jasje, nette schoenen en wandelde ik rustig naar Monkton Prep School. “Weeeelcome to our very own Dutch national dance champion, coming to select you for the West of England dancing team, Miss Stoelinga’s SISTEEEEER”. Marije. Die niet kan dansen…. Ach, de kinderen vonden het geweldig, en aan het eind van de les was ook de hamvraag van de dag wié het dan geworden was. Maar dat lieve kinderen, horen jullie volgende week ☺. Toen was het tijd voor een sollicitatiegesprek met de Headmaster en Heads boarding house…. De plannen zijn er namelijk, om in de zomer wederom mijn spullen te pakken en richting Engeland te vertrekken om Anna’s baan over te nemen. Werkervaring opdoen, nieuwe dingen leren en even wat anders dan studeren is het doel, nu nog even duimen!!! Anyway, ik ben goed en wel weer in Nederland na een paar heerlijke dagen skiën in Oostenrijk. Het gewone leven gaat bijna weer beginnen, maar dit avontuur laat me prachtige herinneringen. Veel gedaan, veel gezien, veel geleerd…. Ik heb genoten!

1000 maal dank aan iedereen die me het afgelopen half jaar gesteund heeft, en wie weet blog ik volgend jaar weer vanaf de andere kant van het kanaal.

Much love, hugs and kisses,
Marije